Een sjofele
houten schuur, als tijdelijk onderkomen van een kerk in aanbouw. Er wordt
dagelijks hard aan de nieuwe kerk gewerkt. Sjoerdtje en ik kregen een stoel
aangeboden, vooraan in de kerk. Alle andere mensen zaten op een houten bankje
zonder leuning. Voor hun is dat logisch, wij voelden behoorlijk wat schaamte.
Buiten, onder een plaatstalen dakje, was de kinderkerk met een eigen programma.
Af en toe hoorden wij de kinderen enthousiast zingen, zo door de dienst heen!
Wij mochten luisteren naar een meisjeskoortje en enkele jongensstemmen met
opzwepende en harde stemmen. Lamko vertaalde
onderdelen van de dienst voor ons. Het thema was: “Prier sans cesse” uit
Thessalonicenzen 5:17.
Diverse
mensen vertelde hun ervaringen, vooral over geven en ontvangen van financiële
middelen. Lamko schreef onze namen op voor de oudsten van de gemeente, zo
konden ze ons welkom heten. Maar dat was pas het begin! Een groepje vrouwen
begon te zingen en te slaan op een soort bamboeachtige stok
(bananenboomstokken?). Ze kwamen steeds dichter op ons af, al dansend en
heupwiegend ( ik heb het niet alleen op de heupen..) Dit was een welkomsdans.
Vervolgens kwam er een collecte…de vierde al die ochtend! Wij kregen nota bene
geld overhandigd omdat we gasten waren, als teken van dankbaarheid. Met onze
westerse brains vroegen wij ons af ’waarvoor dan?’ Is het zo bijzonder om mee te helpen aan de
bouw van een school? Is het zo bijzonder dat er mensen uit Holland zijn
gekomen? Ja dus, voor hen enorm belangrijk!
En dáárom is
het voor ons ook héél belangrijk! Wees blij met de blijden! En na de dienst
mochten we talloze handen schudden en wat napraten met de voorgangers. Dit
vergeet je toch nooit weer?!
We kwamen
weer thuis met de auto van Vivian, want de auto van Gerard en Lamko wilde
vanochtend niet starten. Er bleek niet zoveel aan de hand te zijn, maar het is
enorm hoe de auto’s te lijden hebben van dit klimaat en het voortdurende
stuiven van zand, het optrekken van de auto’s, de richels, de rillen en de kuilen!
We waren net thuis toen er aan de deur geklopt werd. Voordeurbellen heb ik nog
niet gezien. Het bleek een predikant te zijn wiens vrouw enkele jaren geleden
als één van de eerste vrouwen een microkrediet in ontvangst had genomen van de
Jerome Damey Foundation. In een interview met Sjoerdtje vertelde hij hoe zijn situatie door het microkrediet
veranderd is. Gerard filmde en Lamko vertaalde wat de dominee vertelde. Ik keek
toe en nam wat foto’s. Mensen, dit was een ontroerend moment. Wat de predikant
ons vertelde, bracht ons vochtige ogen. Zittend in zijn driedelige pak (van
ruim 40 jaar terug) met vest, helemaal deftig gekleed, vertelde hij dat ze van
het geld een verkoop waren gestart van groenten en fruit en daarna waren
overgegaan op het fokken van varkens. Nu is hij in staat om een motor te rijden
en een mobieltje te hebben. Supernodig voor een pastor die overal en nergens
zijn gemeenteleden heeft wonen. De motor is voor hem een groot geschenk, want
zo kan hij het evangelie verder brengen, vertelde hij. Door een krediet van 200
euro is een leven totaal veranderd en zijn waarschijnlijk veel levens veranderd!!
Hoe anders is het leven van een Nederlandse dominee in Arnhem!
Het is
werkelijk bijzonder wat ons allemaal overkomt. De dominee is nog maar net weg,
als er een sjofel geklede man met drie kinderen op de stoep staat. Een
kruiwagen vol met bananen heeft hij voor zich uit gereden. Hij komt de bananen
brengen uit grote dankbaarheid! Lamko en
Gerard weten dat hij heel erg arm is en dit grote cadeau eigenlijk helemaal
niet kan geven. En toch gebeurt het! Omdat wij er zijn…onbegrijpelijk en toch
zo mooi!
Zojuist
liepen er weer een stuk of 15 kinderen over het erf. Sjoerdtje er als de kippen
bij om met ze te zingen, allerlei (beweeg)liedjes zoals hoofd, schouders, knie
en teen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten