Terug, donderdag 5, vrijdag 6 en zaterdag 7 maart 2020

Terug vind ik een treurig woord. Terug zit letterlijk in treurig, en zo klinkt het ook. Er blijft nog ‘ri’ over, wat duidt op richting en vertrek. Terug betekent afscheid nemen en je losweken. En dat schuurt en doodt een beetje. Afscheid van mensen die je hebt leren kennen. Mooie mensen en mooie dingen die je niet meer kunt zegenen en belabberde zaken die je niet meer kunt vervloeken. Ik zou wel wensen op twee plaatsen  tegelijk aanwezig te zijn. Misschien later, aan een andere kant van het nu.

Donderdag nog wat regelen over vervoer naar het vliegveld, een blog schrijven boven bij de kippen, wat opruimen, wat scrabbelen, wat lezen (in de ‘Baltische zielen’ van  Jan Brokken), de zon ontvluchten en wat siëstahouden. Vrijdag de koffers verder pakken en nauwkeurig wegen met de elektronische unster van Gerard (anderhalve euro bij de Action in Nederland), zappend kijken naar het Coronanieuws,  het Verkiezingsnieuws en Nollywood en wachten tot 15 uur 15, het moment dat de beide auto’s arriveren.

Maar het zal Sjoerdtje niet zijn om ’s ochtends niet nog een interview te willen hebben met de directeur van de school van Mission Kalima. En zo geschiedde. Mooie vagen over de missie, het christelijk karakter, het ‘klaarstomen’ voor  de maatschappij, de aandacht voor de omgeving, enz. En mooie antwoorden om mee te nemen naar de ontwikkeling van de JDFschool. En het boekje Un vieux chemin renouvelé, over het brede veld van sanitatie voor en door kinderen, promoten en overhandigen.

En zo namen we afscheid van de mensen van Mission Kalima, de gastvrije  ‘missiecompound’ van Paul en Marie Damey, en afscheid van Cecile en van Madeleine.  We namen afscheid van gave mensen en van een gore stad.

We passeerden twee keer een spoorlijn, bij één overgang stond een gebouwtje, volgens ingewijden een voormalig station(netje). Bij enkele verkeersknopen troffen we veel politie aan met spuitkanonnen (en overvalwagens). De vorige dag was bij onlusten een dode gevallen. Voordat we het parkeerterrein bij het vliegveld opreden, werden de auto’s (met spiegels, op explosieven) gecontroleerd. Met veel pakkage liepen we het Aeroport International de Conakry Gbessia binnen.

Vóór het inchecken moesten we een gezondheidsverklaring invullen (een ‘indek’-formulier) in verband met het coronavirus.

Het inchecken ging goed en na het boarden en taxiën, schoot Air France ons de lucht in op weg naar de tussenlanding in Nouakchott, de overstap op Charles de Gaulle in Parijs en de eindstop in Düsseldorf.  

Ongeveer 24 uur na het vertrek van Mission Kalima kwamen we met het busje van René van Dijk aan in Oosterbeek  en Arnhem. We waren blij weer thuis te zijn, in een heerlijk  koele omgeving. Na vijf weken van 35 graden waardeer je weer een Hollandse maartdag van 12 graden. En we hadden nauwelijks tot niet de gevolgen ondervonden van de politieke onlusten in Conakry en het coronavirus in veel delen van de wereld. Halleluja.

En nu de onvermijdelijke, Hollandse vragenserie: Was het nuttig, wat heb je ervan opgestoken, was het mooi, wat waren je ervaringen? Natuurlijk gaat Sjoerdtje nog ‘rapporteren’ aan het JDF-bestuur. Natuurlijk ga ik wat over de ‘publieke ruimte’ schrijven. De publieke ruimte: jarenlang mijn werk en nog steeds mijn hobby.

Maar voor hier & nu wat losse kreten:

Deze ervaringen hadden we niet willen missen.  De ervaringen zijn belangrijk voor het functioneren van het Nederlandse smaldeel van het JDF-bestuur.  We hebben gezien en geproefd wat werkt en wat niet werkt, of nóg niet werkt. We hebben gezien wat functioneert en wat (extra) nodig is. We hebben iets geproefd van de noodzaak van onderwijs. We hebben namelijk heel veel kinderen gezien die niet naar school gaan … en daardoor analfabeet blijven. We hebben gezien en geproefd wat (volks)gezondheid en een vervuilde omgeving is en wat er gebeurt als die ontbreken. We hebben veel armoede gezien en een belabberde publieke ruimte gezien en lijfelijk ervaren.  We hebben gemerkt wat het opleidingsniveau is van leerkrachten en wat de lesinhoud en het lesniveau is. We hebben ervaren wat het is als er geen geld (beschikbaar) is voor instandhouding en onderhoud, ook niet voor scholen.  We hebben overheden gesproken die goedwillend zijn en de JDFschool willen ondersteunen, maar die weinig of geen mogelijkheden hebben.  We hebben allerlei niet-gouvernementele organisaties gesproken die (financieel) willen ondersteunen. We hebben gemerkt dat er een leerplichtwet is, die echter niet uitgevoerd wordt.  We hebben heel veel aardige, zeer gastvrije, meewerkende en goedwillende mensen gesproken en meegemaakt.

Kortom, de reis was boeiend en leerzaam en, maar dat hadden jullie al begrepen, niet toeristisch (:<).