Deze
donderdag is een dag van “opzitten en pootjes geven”. En wel bij allerlei
instanties bij de instellingen van Nzérékoré. Overigens was hier niets honds
aan. Wel was het uiteraard een uitgebreid uitwisselen van beleefdheden,
onafgebroken handen schudden en breed glimlachen. En waar deden wij dat zoal?
Wij begonnen bij de directeur van onderwijs van het Ministerie van Onderwijs,
de man die in Nzérékoré namens de regering optreedt. Buiten werden wij al
opgewacht door een knul die allerlei soorten cahiers wilde verkopen. De toegang
van het gebouw kon arbotechnisch beter: de onderste tree was ongeveer een halve
meter hoog, een hele klim om tot het landelijk onderwijs door te dringen.
Overigens
een smoezelig gebouw. Via een even smoezelige, donkere gang afgesloten door een
donker, stoffig gordijn, betraden wij
het kantoor van de directeur. Een rijzige man, gezeten achter een bureau
waarvan geen enkel meubelmakerskenmerk te ontdekken was. Het bureau was sowieso
bedekt met vele stapels onnaspeurlijke documenten, “stapeltjes” zoals mijn
vader die zou noemen, maar vooral bedekt met een kleed, donker en vooral bruin,
zoals alles bruin is, in het met stof bedekte Nzérékoré. En ook niet een gewoon
kleedje. Een monstergroot kleed waarachter je vooral niet de benen van de
directeur moest kunnen ontwaren. Er was geen onderscheid tussen de
vloerbedekking, van een soort donkerbruin zeil met oranje zeventiger jaren
motieven, en het bureaublad. Het zeil liep door tot over het bureau. De man was
lang, met een bruinzwart pak, lang en
streng. Langs de wanden van het piepkleine smalle kantoortje stonden zwarte
(kunst)leren banken en stoelen met daarboven een “behangsel” van neervallende
gordijnen, ook allemaal in donkere tinten. Met enkele paranimfen zaten wij aan
de kant, langs de wanden, zwijgend. De man nodigde Lamko naar voren en zij
stond voor het bureau als een klein meisje, redelijk bedremmeld tegenover de
lange directeur, die nogal hoog zat. En Lamko vertelde als de beste, niks
bedremmeld.
Aan de hand
van enkele mooie, kleurrijke gelamineerde overzichtstekeningen van het
schoolterrein, de school, het Centre Culturel
en de waterpomp. Eddy Medema, dankjewel, vooral voor de fantastische lay-out!
En…de directeur glimlachte! En Lamko vertelde verder. De directeur glimlachte
breder en deed zijn mond open. Woorden van bewondering, voor zover ik die kon
verstaan. Woorden van dank omdat er al ruim veertig kinderen op school zijn,
omdat het geld via giften en sponsoren binnenkomt. Omdat velen op die manier de
Nzérérokéze gemeenschap ondersteunen en het onderwijs aan kansarme weeskinderen
verder wordt gebracht. (Nota bene: voor 15 euro kan een kind naar school,
krijgt het te eten, ontvangt het een uniform en verder alles wat er nodig is!)
Veel
waardering werd uitgesproken voor de JDF en we werden verzekerd van de
volledige medewerking om de school te ontwikkelen. Om met de woorden van
Sjoerdtje te spreken: Les enfants de Guinee sont dans notre coeur!” We sloten
af met een fotomoment op de trap en met het schudden van vele handen en het
uitbrengen van allerlei dankbetuigingen. De knul met de cahiers was z’n heil
elders gaan zoeken.
De Prefecture
is een heel ander gebouw. Groot en groots met brede trappen en lichte kleuren.
Tegenover een groot plein met daarop in het midden een groot en hoog monument,
gelijkend op de olympische vuurschotel. Hier echte een schaal met colanoten,
wat een bruidsgeschenk voorstelt. De Prefecture heeft ook een andere functie:
het vormt een eigen bestuurslaag in Guinee, ongeveer vergelijkbaar met onze
provincies. Guinee is opgedeeld in vier landsdelen, regionale gouvernementen
genoemd. Het gouvernement Nzérékoré is
het meest zuidoostelijke deel van Guinee. De gouvernementen zijn opgedeeld in
gemeenten en de gemeenten in wijken met hun wijkhoofden. We werden op de trappen van de Prefecture
opgewacht door enkele mensen en verder gebracht naar de kamer van de Prefect (zeg
maar Commissaris van de Koning). In de hoek van de enorme kamer een kleine zit met brede leren
stoelen. De man kwam vriendelijk en verzekerd over. Er was meteen een goed
gesprek, na weer inleidende en toelichtende woorden van Lamko aan de hand van
de mooie presentatiebladen. Ook hier schudden wij vele handen en werden er vele
dankbetuigingen uitgesproken.
Vervolgens gingen we een stapje hoger in de
landadministratie en kwamen we bij de Gouverneur van Nzérékoré. De Gouverneur
was er niet, maar een gesprek met de plaatsvervangend gouverneur zat er wel in.
Overigens een oom van Lamko. Je zult al wel begrepen hebben dat de familie
Damey heel groot is en op meerdere plekken belangrijke functies bekleedt.
Uiteraard
mooi meegenomen voor de JDF, voor de onderwijskundige ontwikkeling in de regio
en de aandacht voor kansarme straat- en weeskinderen in Guinee. We spraken vervolgens ook met de derde man in
de hiërarchie van het gouvernement, een vriend en ‘broer’ van Lamko en Gerard.
En op alle
kamers min of meer verschoten portretten van de huidige president, prof. Condé.
De JDFschool
staat in Boma, een noordelijke buitenwijk van Nzérékoré, maar behoort tot de gemeente
Samoe. Via een stoffige landweg, uiteraard zonder asfalt, belandden we in een
nog stoffiger en heter gehucht. Pal naast een sportveld, dat het woord gras al
lang niet meer kende, streken we neer in een soort derdehands bouwkeet, een tijdelijk
onderkomen voor een in aanbouw zijnd gemeentehuis. Alles was vuil, versleten en
smoezelig en vooral stoffig. Dat gold ook voor de burgemeester, op afstand
achter het bureau, met achter zich allerlei bouwmateriaal en gereedschap en
voor zich een drietal leuningloze
bankjes opgetrokken van kromgetrokken palmhout. Wij zaten in brede versleten
fauteuils langs de wanden. En Jefson en Lamko voerden het woord. Dit keer heel
beeldend omdat de mooie presentatie bij de gouverneur was achtergelaten. En tot
slot weer de fotosessie op het terras en de trap. Tot slot brachten we nog een
bezoek aan de belastinginspecteur, een belangrijk man als het gaat om
financiële zaken. Een aardige man met uiteraard veel belangstelling voor geld,
maar vooral ook begaan met het lot van kinderen en weeskinderen. Persoonlijk
heeft hij de bouw van een school gefinancierd in een dorp nabij Nzérékoré. Wij
gaan de school binnenkort nog bezoeken.
Allen die we
bezochten, nodigde Lamko uit voor de “ingebruikstellingsceremonie”, komende
zaterdag 15 februari 2020 op het schoolterrein. We willen daar een happening
van maken met veel aandacht voor de omgeving, de instanties en de landelijke
pers. Zo zal ook de RTG, de Radio en Teevee van Guinee aanwezig zijn voor
opnamen. Het was een warme en benauwde dag
met temperaturen rond de 35 graden. Maar ’s avonds koelde het lekker af
en deden we mee met een ‘dansavondje’ voor de buurkinderen. Zelfs een kleintje
van twee jaar deed geweldig mee en liet de heupen al wiegen! Lamko vertelde en
zong met de kinderen over Jezus. Sjoerdtje deelde hartsnoepjes uit. Lamko liet
enkele kinderen twee aan twee een gebedje uitspreken. Overdag hadden wij veel
meegemaakt, maar deze kinderavond was indrukwekkend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten