De dag
begint vroeg, met een zachte, nauwelijks voelbare motregen. Gerard en ik zijn
van plan om het schoolterrein in te meten, zowel in oppervlakte als in hoogte.
Dit is nodig om de precieze plek en de beschikbare ruimte van de gebouwen te
bepalen. En om de omvang van het speelterrein te kunnen schatten. Het terrein
loopt ruim 3 meter af, zodat er nogal wat grond verplaatst moet worden. Lamko
ontfermt zich over het toiletgebouw en
de perikelen rond de citerne (de watertank die de toiletten van doorspoeling
moet voorzien). Bovendien blijken de deuren van de wc niet goed te sluiten,
daar moet ook het nodige voor geregeld worden. Sjoerdtje blijft thuis om een
stukje over de kinderen van Guinee te schrijven.
De
kinderen van Guinee
De kinderen
van Guinee zijn bruin met prachtige bruine ogen die overal heen rollen. Het
kroeshaar meestal in staartjes of vlechtjes. Een lange rok voor de meisjes met
een T-shirt, de jongens een korte broek tot de knie. De grotere meisjes lopen
al heel elegant in een Afrikaanse jurk: bovenstukje-schootje-gerende rok. Rits
op de rug.
Speelgoed
heb ik nog niet veel gezien. Soms ontwaar ik een brommer- of autoband waar een
jongen of meisje achteraan loopt als een soort van hoepelspel. De meeste
kinderen lopen langs de weg met iets op hun hoofd: water, bananen, hout en heel
veel andere spullen. Om te verkopen of om op te halen voor hun ouders of
pleegouders. Ze doen de was, de afwas en vegen de vloer. Vooral de kinderen in
de stad moeten werken: spullen verkopen, auto’s wassen, en andere klussen.
Ze leren al
jong voor zichzelf en hun kleine broertjes en zusjes te zorgen. School? Wat is dat? Als je ouders
net genoeg verdienen om je in leven te houden, is schoolgaan al helemaal een
luxe!
Helaas
bestaat in Guinee geen leerplicht. Het wetje van Van Houten is hier niet
relevant.
Er bestaat
heel veel niet in Guinee. Geen leerplicht, geen waterleiding, geen
vuilnisophaaldienst, geen ziekenfonds, geen pensioen, geen AOW, geen…..ga zo
maar door! Wat is er dan wel? Zwaar vervuild water, afvoergoten gevuld met
plastic en andere viezigheid. Overal wordt afval neergegooid: op straat, in de
tuinen, op de weg. Elke dag ruik ik verbrand vuil. Dat is de enige manier om
van je afval af te komen. Verbrand plastic, rubber, en andere zeer vies
geurende troep veroorzaken smog in de stad waar de kinderen leven. Er is ook
geen riolering. Iedereen poept maar ergens, spoelt de hand met water, zoals bij
ons in de middeleeuwen. Maar dit deert de kinderen van Guinee niet. Uit hun
ogen straalt een levensvreugde en nieuwsgierigheid naar alles wat er om hen
heen gebeurt. Ze zingen graag een liedje voor mij en met mij! Als wij bij villa
Geenacker-Damey komen, stroomt de tuin altijd vol met kinderen die komen
groeten, zingen dansen!
Tegen de
middag zijn we weer thuis. En als het huis open is, trekt dat altijd meteen
kinderen uit de buurt aan. Maar ook mensen uit de omgeving die Lamko en Gerard
weer willen ontmoeten. Zo staat Alphonse met zijn vrouw en kind op de stoep.
Alphonse Haba is de secretaris van het bestuur van de Jerome Damey Fondation
Guinee. Hij krijgt ook een paar klompen aangeboden door Sjoerdtje.
’s Avonds
komt er nog een ander bestuurslid, namelijk Ibrahima Kaba, de penningmeester.
Tussendoor
eten wij rijst en salade heerlijk bereid door Vivianne. We gaan op bezoek bij
Helene, een andere zus van Lamko.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten