Kerk(op)bezoek, zondag 16 februari 2020

Het zou weer een bijzondere dag worden. Die lag echter nog verborgen in de ochtendschemer. Gisteren borrelde de vraag op of we de kerk van vorige week weer wilden bezoeken. Dat leek ons een goed plan. Bovendien is het de kerk van Lamko en Gerard, de ‘Église Protestante Evangelique de Bethanie’. Vlakbij het huis staat wel een grote evangelische kerk, maar daar hebben zij niet zo’n band mee. De kerkdienst verliep vlot, weinig zingen, maar één collecte en een korte preek over Matteüs 6:9,10 over het Onze Vader en het Koninkrijk van God. Gelukkig duurde de dienst óók kort omdat we achterin het gebouwtje zaten, waar het erg warm werd. We wilden niet, zoals vorige week, vooraan in de schijnwerpers zitten. We horen er nu gewoon bij. 

We reden vlot naar huis want er zouden nog enkele mensen van de kerk langskomen. Even later sleept Immanuel plastic tuinstoelen aan uit de buurt. Veel stoelen. En weer even later hoorden we tromgeroffel. ‘Daar komen ze’, zei Gerard. ‘Hoezo, komen ze?’, vroeg ik. Het antwoord kwam al gauw. Het geroffel zwol aan en de eerste kinderen kwamen al door de poort. (Het erf is omgeven door een muur met een brede en een smalle poort). Meteen gevolgd door een ‘grote schare van gelovigen’. Wat bleek? De héle kerk was uitgelopen om ons te begroeten, een karavaan van zeker zo’n honderd volwassenen en kinderen. Overweldigend. ‘Alleen maar’ om ons te begroeten. Passend bij hun dankbaarheid voor het werk van de JDF en voor ons bezoek aan de kerk. Terwijl we dezelfde mensen zojuist in de kerk hadden meegemaakt. Afijn, dat is vast een gedachte ontsproten aan westerse efficiëntie.

Sjoerdtje werd de danskring in getrokken en huppelde vrolijk mee op het tromgeroffel en de danseres. De trommels zwegen even en toen was het mijn beurt. Heel gaaf, lekker hossen, zelfs door de knieën mèt de verse heup. Het gejoel om ons heen was niet van de lucht. De voorzitter maande iedereen te gaan zitten en nam het woord. Het was een eer en ze waren erg dankbaar dat we samen met Gerard en Lamko hun waren komen bezoeken. 

Volgens Afrikaans gebruik ging dat gepaard met veel ‘halleluja en amen, amen’. En met bananen, aardappels, rijst en kip. Een levende kip, met beide poten gebonden, bovenop de aardappels. Diezelfde avond nog lag ze (ergens) in de pan. 

Sjoerdtje en ik zeiden nog enkele woorden, getolkt vanuit het Engels in het Mano, de streektaal. We dankten God en wensten elkaar de vrede van Christus. We zegden toe de groeten en de zegen over te brengen naar de gemeente in Arnhem.

‘s Avonds gaf Gerard ons een rondleiding in hun andere woning, een ruim gebouw met twee verdiepingen (bijzonder in deze buurt). Op termijn willen Lamko en Gerard het geschikt maken als polikliniek voor de wijk. Voorlopig zijn ze nog druk voor de JDF. We zullen afwachten wat de toekomst voor mooie ontwikkelingen brengt. Halleluja.