Landen in Afrika 3 februari 2020

We stappen uit het vliegtuig en worden meteen overweldigd door de geur van Afrika. Afrika ruikt echt anders, kruidig. De temperatuur legt een deken over ons heen, de kleuren zijn anders. Versieringen op z’n Afrikaans met dieren en figuren. We worden wel drie keer gecontroleerd, al onze vingers worden geregistreerd. We krijgen een echt stempel in ons paspoort.

Kruiers helpen ons met de twaalf koffers en dat is maar goed ook. Al zijn er bagagekarretjes, het traject waar we langs moeten, bestaat uit schuine hellingen waar je flink moet werken om boven te komen. En als je naar beneden gaat ook fors moet  werken om ze tegen te houden. Stoere mannen doen dat voor ons, we hoeven ze alleen maar bij te houden en dat valt niet mee in het gewriemel van Conakryezen en het mondiale volk uit het vliegtuig. De mannen gaan snel! 

Beneden staat  onze chauffeur ons op te wachten. Het is een student van de Mission Kalima. Hij is net afgestudeerd voor predikant. Ik hoop dat hij een even voortreffelijke predikant als chauffeur is. Hij manoeuvreert, toetert en laveert met een soort ware doodsver(w)achting door het verkeer zoals in ons aangeharkte vaderland nooit zal hoeven voorkomen. En zonder deuken en schrammen! Mark blijkt onze particuliere chauffeur te zijn voor de komende vijf weken. Nous sommes peuple beni.

De laatste paar honderd meter rijden we met een snelheid van 0,73 km/h geschikt voor het ontwijken van richels, wadi’s, afval, kuilen, stenen, rotsblokken en alles wat via de Algemene Plaatselijke Verordening in Nederland verboden is. We stappen uit onder de onwankelmoedige adviezen van Gerard aan mij om niet te struikelen. Het is donker, weet je.  Opeens een zwerm van jonge knullen en meiden om ons heen die de twaalf koffers en nog wat los draagspul naar binnen brengen, na enkele kleine trappen met allemaal verschillende treehoogtes. Handig voor een schepsel met een nog lerende heup. Inmiddels zijn we de gemakken van Düsseldorf, Parijs en de tussenstop in Nouakchott alweer vergeten.

En we krijgen eigen kamers, gastenkamers van Mission Kalima. De baas Papa Paul is samen met z’n vrouw in Duitsland voor fondsenwerving. Maar Lamko en Gerard kennen het huis als hun broekzak. Paul is de (veel) oudere broer van Lamko. En er is water waar we schreeuwend behoeft aan hadden gekregen, niet uit de kraan maar uit de fles. Water uit de kraan zou voor ons het opvolgend gebruik van antidiarreepillen zeker nodig maken. Het slapen, vanaf zeg maar 12 uur, was wel even een punt bij 35 graden op de kamer. Maar alles went. En ’s ochtends konden we douchen met een (zeer) klein straaltje, koud water. Heerlijk.