De buurt, maandag 2 maart 2020

We praten met z’n vieren over de invulling van de resterende vier dagen in Conakry. Lamko en Gerard hebben de mogelijkheid om allerlei contacten te leggen maar voor Sjoerdtje en mij ligt dat heel anders. Voor ons is het meer ‘de tijd in Conakry uitzitten’ tot we vrijdag naar Nederland vliegen. We moeten er echt enkele keren op uit trekken of iets om handen hebben. Sjoerdtje spreekt met Marie af dat ze een klusje of zoiets kan doen. Ik wil met plezier allerlei klusjes doen in ons gastenverblijf want sommige dingen schreeuwen erom. Maar het enige gereedschap wat hier ligt, is een versleten schroevendraaier en een stompe tang. Toen we in Nzérékoré zaten, waren er genoeg activiteiten op en rond de school, maar hier zitten wij als Nederlanders ‘opgesloten’. We lopen wel wat rondjes door de buurt, maar dat verveelt al gauw. En bovendien loop je geen grote einden vanwege het stof, de hitte en de stank. Het heeft ook geen zin om er met z’n beiden met een taxi op uit te trekken, omdat je de weinige belangrijke punten nauwelijks kunt vinden en ook haast niet op waarde kunt schatten. Bovendien hebben we geen tolk bij ons; dat is hier echt wel nodig met het Guinese steenkolenfrans. Het is hier zó héél anders dan in Europa.

Lamko belt met Plan International, maar krijgt geen gehoor. Dat wordt vandaag waarschijnlijk niks. Dus mogen we onze tijd anders doden. Het idee wordt geopperd om morgen een taxi te huren voor een bezoek aan het centrum van Conakry. Op de heenreis kunnen we dan aansteken bij het kantoor van Plan International en ontdekken of we contact kunnen krijgen.

Verder praten we wat op de galerij, waar zo nu en dan een zacht windje opsteekt voor enige verkoeling. Een vrouw, met een klein kind, zit achter een, voor ons zeer ouderwetse,  trapnaaimachine en is bezig met het naaien van een jurk. Dat doet ze kundig en vlug, volgens Sjoerdtje. We herinneren ons uit de jaren vijftig hetzelfde type naaimachine.

Als de jurk klaar is, pakt ze een strijkijzer om de stof mooi glad te maken. Ze gebruikt een strijkijzer zonder snoer, ofwel zonder 220-prik. Het is een strijkijzer uit grootmoeders tijd met gloeiende kooltjes onder een klapdeksel.

Verder doen we een scrabble, een tetris of een freecel en schuimen internet af, als er al internet is. En dat is lang niet altijd het geval. Verder is er altijd wel wat te schrijven voor de ‘blog’ of ik pak het boek over de ‘Baltische zielen’. Uit nood pakt Sjoerdtje dat boek ook zo nu en dan. Om de tijd te doden, want ze leest het boek al voor de derde keer.

 Tegen de avond lopen we nog een eindje door de buurt. De temperatuur is dan wat gezakt en de zon brandt niet meer in de nek. Het wordt stiller en de wind neemt af, voor zover er enige wind stond. Dat laatste is een nadeel want de nare luchtjes en de stank van brandend plastic en ander afval (gewoon midden op straat) blijft hangen. We passeren, na de school van Mission Kalima, een andere school die ommuurd is en waarop prachtige afbeeldingen zijn geschilderd.

Op datzelfde punt kijken we in een andere richting uit over de vallei, de delta, de moerassen en in de vage verte de Atlantique*.  Op de voorgrond zien we een enorme afvalbult (hoe kan het ook anders) met daarover en doorheen een bundeltje zwarte, duimdikke leidingen. Het zijn waterleidingen, althans één daarvan blijkend uit een koppeltje vogels dat zich te goed doet aan dunne spuitende waterstraaltjes.

Wie weet wat er onderweg nog meer met de waterleidingen  gebeurt … een vraagteken bij een stabiele volksgezondheid? Dan maar liever geen centrale waterleiding en wél een eigen waterput met citerne. En … waarom liggen de waterleidingen niet veilig beschermd in de grond? De reden is vaak eenvoudig, omdat er een rotsbodem is, omdat bij heftige regenval veel grond wegspoelt, omdat veilige aanleg duur is, omdat … wie het weet mag het zeggen.

 We liepen nog een stukje verder een wat bredere straat door, de straat die achter Mission Kalima loopt.

Aan de rechterkant een Moskee, aan de linkerkant een vuilnisbelt en verderop aan weerszijden van de weg enkele lange en hoge muren, met daartussen twee kleine goaltjes, ongeveer tweeëntwintig in alle opzichten zwarte jongens en een nagenoeg kapot getrapte bal. Mooi om de jongens fanatiek bezig te zien. Een applausje van ons was op z’n plaats.

Met een boog liepen we richting huis en belanden zowaar op een asfaltwegje! Ook een uitstekende plek om te voetballen, maar nu even niet. Wel een schare kinderen die op de foto wilde. En er kwamen steeds meer. Sjoerdtje liet hen het resultaat zien.

Vlakbij huis sprak Sjoerdtje enkele vrouwen aan om er achter te komen welk meisje haar geholpen had toen ze onderuit gegleden was.

*) Conakry ligt met ruim één miljoen inwoners op een smalle landtong in een delta van meerdere riviertjes. Aan beide kanten zie je de delta in de vorm van riviertjes en uitgebreide moerassen. Wonder boven wonder hebben we geen last van allerlei muggen, waarschijnlijk omdat de regentijd nog niet is aangebroken. De stadse strook loopt via een smalle hals uit op een ‘knobbel’, geheel door de Atlantique omgeven. Dat is het kloppend hart van Conakry met de haven, meerdere ambassades, centrumfuncties, de grote kerk (Cathedrale Sante Marie), restaurants, hotels, bars, het nationale museum, enz. Vóór de ‘knobbel’ ligt, in de Atlantique,  een sinds lang (?) uitgebluste vulkaan. De restanten van de vulkaankrater verheffen zich nog juist boven de zeespiegel en vormen samen een van de zeer weinige toeristische trekpleisters van Guinee. Misschien dat we daar nog een bezoekje brengen, maar de informatie over een dienstregeling is zo belabberd, dat de kans klein is om het toeristisch wonder te bezoeken. De verbinding tussen het achterland en het centrum bestaat uit een snelweg (N1) en een parallelle dubbelbaansweg.  Vlak naast de A1, halverwege het achterland en het centrum, ligt het vliegveld, met de enige landingsbaan parallel aan de N1, onze lifeline.

Verder loopt er nog een spoorlijn die zich iets buiten het centrum splitst in een lijn naar Kankan in het oosten en naar Fria in het noorden. Op het internet is geen informatie over de lijn en stations te vinden. Ook is het lastig om ter plekke enige informatie te krijgen.